Ze noemen mij Dolly D. Dogleg. Maar eigenlijk heet ik Dolores Dorothé Teebox to Dogleg. Yes indeed, ik ben van adel. Engelse adel. En als iemand haar driften behoort te beteugelen dan is het wel een Engelse Lady. Maar ja, kom, als ‘Golfclub De Koggen’ op een prachtige lentedag de eerste Herenmiddag van het nieuwe seizoen organiseert, dan ben ik  niet te houden natuurlijk. Logisch toch? Want daar verzamelt zich op de Golfbaan van Spierdijk de bloem van West-Friesland. In, mag je toch verwachten, korte broek en poloshirts met korte mouwen.
width=
Maar dat viel tegen, zeg. Een enorme opkomst, jawel. Elf flights, drieëndertig inschrijvingen. Maar geen biceps gezien, lieve vrienden en vriendinnen van de golfsport, zelfs geen blote kuit. En waar ik in vroeger jaren wasbordjes onder de golfshirts vermoedde, ontwaarde ik nu droogtrommels. En iedereen droeg een lange broek. Ach, ach, ach, waar blijft de tijd. Toen er op Spierdijk alleen maar diehards rondliepen. In mijn tasje zit nog steeds de fameuze foto (ik druk hem hierbij af) van Stan Nat en Rob van den Dobbelsteen. Het was de lente van 2012 en ze poseerden in shorts. Wat een allure, wat een performance.

En nu? Ja Mike Dempsey, ontwaakt uit zijn winterslaap zag er woest aantrekkelijk uit. Hipsterbaardje, losse kleding en die vervaarlijk blik in zijn ogen. Ook mooi, de originele glas-in-lood golfbroeken gedragen door Ton Hertog en Cock Beliën. Maar verder… heren, heren. Gedraagt u. Oké, kan nog net. Jaap Voorneveld die alleen de pinda’s uit de bakjes studentenhaver pikt, ze met tientallen tegelijk in zijn mond propt en vervolgens de schilletjes op de grond gooit. De moderne tijd, net wat u zegt. Maar dat hij vervolgens met zijn voet de schilletjes op een hoopje onder een tafelpoot probeert te schuiven… heren, heren, toch.

Maar, constateerde ik met voldoening, gezellig was de nazit wel. Lang gespeeld, lang nagenoten. Met als hoogtepunt de waarlijk passionele speech van een zichtbaar geëmotioneerde Arie Floris, die aan negentien punten genoeg had om als winnaar te worden gevierd. Wat een spreker is die man. Hij was zichtbaar onder de indruk onze Arie en had zelfs twee uur na zijn rondje nog zo’n last van zijn van vermoeidheid trillende benen, dat hij tijdens zijn uit vier zinnen bestaande toespraak liever bleef zitten. Hoort niet natuurlijk, maar het is ‘m vergeven. Negentien punten, terwijl hij er vorige week op de laatste sessie van de wintercompetitie slechts zes had. Het seizoen had niet beter kunnen beginnen. Nu de korte broek nog.

Dolly D. Dogleg