Voor wie gewend is om thuis met het bord op schoot het wedstrijdverslag van de herenmiddag te lezen, kwam vandaag een onverwachte wending: het is tegenwoordig donderdag stamppotdag op de club, en daaraan kon ik natuurlijk niet voorbijgaan. Want zeg nou zelf, wie kan zo’n maaltijd vol Hollandse nostalgie weerstaan? Stamppot doet me altijd terugdenken aan vroeger, toen we met het hele gezin om de tafel zaten. Grote dampende borden vol boerenkool of hutspot, met een kuiltje jus en – als je geluk had – een stuk rookworst erbij. Het was eenvoudig, maar zo gezellig.

Maar de porties zoals we die vroeger kenden, verbleekten bij wat Carolien ons vanavond voorschotelde. Waar we thuis met z’n vieren een rookworst moesten delen, haalt Carolien er met gemak twee door een maaltijd heen. En alsof dat nog niet royaal genoeg was, stond er ook nog een indrukwekkende gehaktbal klaar – één van formaat kingsize! Thuis zou zo’n feestmaal echt niet op tafel zijn gekomen.

Hoe het er vroeger bij Carolien thuis aan toeging weet ik niet, maar goede eters moeten het zijn geweest. Wil je bij haar alle pannen leegkrijgen, dan moet je minstens drie borden opscheppen, en dat is ons vanavond helaas niet gelukt. Gelukkig mocht ik een royale portie mee naar huis nemen, om morgen nog eens van te genieten (tenzij mijn katten Sjors en Sjimmie er eerder bij zijn, want die hebben die gehaktbal vast al in de gaten, zelfs nu die in de koelkast ligt).

De opkomst was nog bescheiden, maar hopelijk nodigt dit stukje iedereen uit om volgende week aan te schuiven. Want het is meer dan alleen een maaltijd; het is een moment van warmte en samenzijn, zoals we dat vroeger met familie beleefden. Even terug in de tijd, maar dan met je golfvrienden.

Ik denk trouwens dat een gehaktbal bij de herenmiddag ook andere herinneringen oproept. Toen ik zo’n tien jaar geleden lid werd, was het namelijk de gewoonte dat de deelnemer met de minste punten een imposante gehaktbal kreeg, gesponsord door Co Scholten van ’t Koetje. Het was zo’n joekel van een bal die je bijna niet in je eentje op kon – tenzij je toevallig Peter Borst heette. Ironisch genoeg zou Peter die bal vandaag ook verdiend hebben, want hij eindigde onderaan met de minste punten.

Vreemd genoeg eindigde Piet Konijn met dezelfde score als Peter. Dat had je niet verwacht, want Piet sloeg op hole 5 nog een mooie neary. Die had bijna een birdie opgeleverd, wat meteen vijf punten had kunnen zijn. Misschien toch een slimme strategie van Piet om op hole 2 of hole 5 zijn piek te halen – dat vergroot de kans op een prijsje. De tweary op hole 2 ging vandaag trouwens naar Jos van der Werf, die daar zelf volgens mij wel een beetje verbaasd over was; het was nog best een eindje naar de hole.

Het leek alsof er vandaag een hele zwerm birdies rondvloog, maar na een kritische blik op de scorekaarten bleef er slechts één overeind. En wie anders dan Peter Koopman zou de enige birdie hebben geslagen?

Om voor een dagprijs in aanmerking te komen, moest je minstens 22 punten op je kaart hebben staan. Zowel Leo Spieker als Peter Koopman haalden dat, en dankzij Peter’s betere tweede helft mocht hij met één balletje naar huis. Met 23 punten gingen Bob Kiès en Nick van Zantvoort daar nog net overheen. Aangezien Nick al vertrokken was, hoefden we zijn tweede helft niet meer te bekijken, en kreeg Bob verdiend twee balletjes. De winnaar van vandaag spande echter de kroon met maar liefst 25 punten. Toen Jan Vallenduuk zijn naam hoorde, liet hij van schrik het schoteltje van zijn saucijzenbroodje vallen. Scherven brengen geluk, maar voor vandaag kwam die uitspraak misschien net een beetje te laat.

Guus