Ik weet niet waarom het op hole 19 opeens over Vera Lynn ging, maar toen Rob van den Dobbelsteen, Theo Reijnders, Ton den Hertog en Pieter Porsius uit volle borst we’ll meet again begonnen te zingen klaarde mijn humeur helemaal op. Daarvoor zat ik zwaar gedesillusioneerd aan een tafeltje mijn magere score (13 punten) te overpeinzen. Waarom lukt het op de driving range wel en niet op de baan, waarom heb ik continu drie putts nodig, waarom kan ik mijn gedachten tijdens het slaan niet uitbannen, etc.
Pats, al die zwartgalligheid verdween op slag met het gezang van bovengenoemde heren.
Zelfs het feit dat Piet Schilder mijn thirdy op negen (hoe noem je een neary in drie slagen) afpakte, deed mij  niets meer (integendeel , leuk voor Piet, wint die ook eens wat). De andere thirdy (die op hole zes) ging naar Jos van der Werf die daarmee net als Piet drie balletjes rijker werd.
Dagwinnaar was vandaag Kees van Kampen die zonder alle instructies van zijn afwezige compaan Siem Laan eindelijk vrijuit kon spelen wat hem een mooie 20 punten opleverde (flesje wijn, kassa). Tweede werd good old (net jarig geweest en de nestor van de club, of niet) Rob van den Dobbelsteen (18 punten, goed voor een pittige whiskey) voor Piet de Dulk (16 punten volgens OGS maar 17 punten volgens eigen telling). Zoals we allemaal weten is Piet een echte wijn drinker, maar een tray-tje bier ging er ook wel in.
En hoewel iedereen een joetje heeft bijgedragen voor wat lekkers na afloop zat dat er vandaag niet in. Volgens wedstrijdleider Tom Bleijendaal vanwege de afwezigheid van Arie Floris, maar het ontgaat mij hoe dat dan zit. Volgende week wordt de schade dubbel en dwars ingehaald is mij verzekerd.

Guus