Wat een heerlijke verrassing toch om vanmiddag bij de heren-met-hoofdletter tot winnaar te worden uitgeroepen. En wat zou opoe toch trots zijn op deze nazaat, want toen ze aan het begin van de vorige eeuw met haar 17 kinderen aanmodderde in de Wogmeerse klei wist ze waarschijnlijk nog niet dat er zoiets hemels als de golfsport bestond. Ook zal ze nooit gedacht hebben, toen ze in het Spierdijker rustoord mij als stuurse baby voor even in handen kreeg, dat hij het zo ver zou schoppen. Of toch wel? In ieder geval was ik van de ruim honderd achterkleinkinderen de laatste die ze onder ogen kreeg, want daarna sloot de 92 jarige voorgoed haar ogen. Blijkbaar zag ze dat het goed was en kon dus naar hogere sferen. En vandaag pakte dat vertrouwen eindelijk uit. Nou ja, de eerlijkheid gebied te zeggen dat ik veel dankbaarheid verschuldigd ben aan mijn medestrijders: Wim Maas en Aart Koning. In ieder geval trok Wim me over de regenstreep, want ik had nu eenmaal het scoreformulier in handen en al modderend ging het nog niet eens niet echt verkeerd. Toen Aart zich bij hole 2 liet overhevelen naar de uitgedunde laatste flight werd het pas echt feest. Verdomd aardige holes werden afgeleverd, maar zo nu en dan ook de voor mij kenmerkende baggerslagen en misputs. Maar Aart bleek niet de beroerdste en gunde me letterlijk en figuurlijk van alles in mijn strijd richting de top. Daarbij optellend de stimulerende opmerkingen van Wim leverde voldoende lachgas om me als een ballon naar angstaanjagende hoogten te laten opstijgen. Eigenlijk te hoog voor deze pluviobische uk van 1.70m, maar hij liet deze lekkernij niet meer van zich afpakken. Dus nogmaals, heren, hartelijk dank voor de steun. In ieder geval betaalde de brutaliteit om het scoreformulier uit de kantine op te rapen zich dubbel en dwars uit.

Ger Kok