Ik heb op mijn werk gevraagd om mij de komende weken op donderdag uit te roosteren zodat ik weer aan de wedstrijden van de herenmiddag kan meedoen, maar of dat nou echt verstandig is geweest begin ik mij wel af te vragen. Vandaag weer eens meegedaan aan de wedstrijd en het enige positieve daarover te melden is dat mijn sokken nog droog waren. Wat een baggerweer, onbegrijpelijk dat onder zulke omstandigheden er nog spelers zijn die een goede score halen (in mijn optiek is een score in twee cijfers al zeer goed). Ik speelde vandaag een allerbelabberdste wedstrijd waarbij ik er in slaagde om op hole 8 mijn score opeens te verdubbelen. Tot dan toe moest ik het met 4 strepen en driemaal één punt doen, maar door een par kwam ik opeens op zes stableford punten te staan (en daar bleef het dan ook bij). Dit opent natuurlijk wel perspectieven, als ik dat voortaan altijd doe en in de holes daarvoor wat meer punten bij elkaar sprokkel, kom ik door zo’n verdubbeling geheid op een goede score uit en maak ik zeker weer kans op de overwinning.
Misschien dat Cees Hoek al wat eerder van deze truc op de hoogte was en daardoor vandaag maar liefst 19 stableford punten bij elkaar sloeg. Ruimschoots genoeg voor de eerste plaats maar omdat Cees al naar huis was werden de drie balletjes doorgeschoven naar Wouter Lucieer (17 stableford punten). Ook Jaap Bakker en Jan de Haan stapten met 17 stableford punten de baan af, maar omdat ook zij afwezig waren wij de prijsuitreiking gingen die balletjes naar Piet Konijn (16 punten) en Ton Hertog (15 punten). Fons Dekker claimde tevergeefs bij de wedstrijdleiding dat hij ook 16 punten had gescoord en recht had op de derde plaats, maar die prijs liet Ton zich natuurlijk niet meer ontnemen 😊.
De bijzondere verrichtingen gingen vandaag naar Piet den Dulk. Piet had vandaag een voor zijn doen heel matige score maar blijkbaar wist hij wel op de juiste holes te pieken (neary op hole 2 en thirdy op hole 8). Birdies hoefden er vandaag niet uitgedeeld te worden alhoewel er wel een geslagen werd. Uit piëteit met de betrokkenen zullen we geen namen noemen, maar het koetje zal wel een paar dagen met pijn in het hoofd rondzwemmen.
Rest mij niets meer dan flightgenoot Hein Dekker vanaf deze plaats nog hartelijk te bedanken. Hoewel het volop herfst is probeerde Hein mij in een wat betere stemming te brengen door overal wat ganzendons neer te strooien (“Guus, kijk, het is net lente!“). Op de een of andere manier is Hein er in geslaagd een winkelhaak op de rug van zijn bodywarmer te krijgen waardoor een heel spoor van donzen veertjes achter Hein op de baan verscheen. Hein was al in Heiloo wezen kijken voor een nieuw jasje, maar een prijs van €299 was voor Hein zelfs te gortig. Als alternatief had Hein een ander jasje gekocht en hoewel het dezelfde maat heeft als zijn huidige zit het eigenlijk net te krap en moet hij dus al weer op zoek naar wat anders. Hein heeft nu zijn oog laten vallen op het jasje van Cees Hoek, maar deze schijnt in Schotland aangeschaft te zijn en Hein is nog niet zo handig met het digitaal winkelen (eerlijk gezegd heeft Hein, tot ergernis van echtgenote Jolanda, een hekel aan elke vorm van shoppen). Maar als iemand binnenkort richting Schotland vertrekt?

Guus