Spelers die van 9 afkwamen keken het wat meewarig aan. Rood en blauw, hoedjes, indianentooi en nogal rumoerig, Amerikaanse en Europese vlaggetjes,ze gaan op schoolreisje zag je ze denken. Niets was minder waar, hier waren 60 clubleden zich aan het voorbereiden op de Rydercup van Spierdijk.
Deelnemers aan deze “wedstrijd” leken wel heel blij dat het golfseizoen voorbij was, even geen golf meer! Een taartje in oorlogskleuren deed het adrenaline niveau stijgen. Vervolgens twee teamcaptains die probeerden hun team ervan te overtuigen dat zij zonder enige twijfel met de eer zouden gaan strijken. Gejoel, gelach, gejel. Shotgun weten de meesten wel, maar greensome en matchplay behoeven nog wat verduidelijking. O ja, geen handicap verrekening, dat is niet eerlijk, hoorde ik. Met wie speel ik?, eerst maar even kennismaken. Maakt niet uit, gewoon de baan in.
De meegebrachte jasjes konden al snel uit want het weer had een subtropisch niveau bereikt.
In de baan probeerden de teamcaptains nog wat te stimuleren, maar ze gaven ook de tegenstanders dranken en snoepgoed, de rivaliteit was er bij hun al wat uit. De spelers hadden inmiddels genoeg aan zichzelf, hoe sla ik mijn bal enigszins de goede kant op! Het Rijdercup gevoel was tot diep in de spikes gezonken, het plezier samen echter niet. Matchplay regels werden letterlijk en figuurlijk met handen en voeten getreden, niemand maalde erom. Ja, hole 10, die kon het onderste in je boven halen. Ik stelde mij voor hoe het zou zijn om altijd op dit soort holes te spelen. Het handicapsysteem zou zo op de schop kunnen en toch, een hole in one. Wanneer je dit kunt ben je echt een kanjer.
In het clubhuis werden we getrakteerd op een broodje zuurkool met worst. Buiten werd er nog een wedstrijd putten gespeeld, vijftig mens op de green, toch een beetje Rydercup gevoel.
Opeens was iedereen weer normaal, geen blauw of rood, nee, gezellig aan de praat in ons wonderschone clubhuis. Iemand had de moeite genomen om drankenmuntjes in een plastic zakje te stoppen(hulde) zodat iedereen zichzelf en anderen ruim kon fêteren op een drankje.
Een prijzentafel waar zelfs een kudde bisons ruim genoeg aan zou hebben lokte een ieder.
Ja, de prijzen vlogen eruit, neary’s, birdies, je kan het niet zo gek bedenken of er was een prijs voor.
De aanwezigen hadden er, zoals zo vaak, weinig oren naar, er viel wat bij te kletsen.
Een buffet maakte de zaak compleet en zowaar gingen de voetjes nog op en van de vloer onder begeleiding van en DJ.
Of de rode of blauwe nu uiteindelijk hebben gewonnen is mij geheel ontgaan en volgens mij was ik niet de enige. De teamcaptains dronken gezamenlijk hun drankje, ze hadden pech of geluk, zij mochten niet mee doen aan ons mooie spelletje. De verbroedering(waarom is dit eigenlijk geen verzustering of vermenselijking) maakte zich meester van de uitbundige massa, het was een en al gezelligheid en alle golfresultaten verdwenen naar de achtergrond en dat is maar goed ook voor de meesten van ons. “Golf is learning to forget and remenber in one moment”.
Eén ding heb ik wel geleerd op deze dag. Leden van onze club kunnen niet tegen elkaar spelen maar wel met elkaar.

Backspin