width=Tien, vijftien keer per dag klikte ik de afgelopen dagen naar de website van GC De Koggen. Zo spannend. Zo benieuwd naar het stukje van Nico Koopman. Want ga maar na. Toen hij afgelopen donderdag op de Herenmiddag (lijkt me voor die bijeenkomst een veel te keurige naam trouwens) werd uitgeroepen tot winnaar van de dag, gingen de meer dan dertig aanwezigen er eens goed voor zitten. Bleven de schaaltjes bitterballen (jarige Cees Duijn trakteerde) even onaangeroerd. Nou zou je ’t hebben.

Want zo is het toch? Tijdens de wedstrijd hoor je Nico de hele middag praten. Héééééél luid en héééééél duidelijk. Maakt niet uit of jij, geconcentreerd tot in de nagels van je tenen op de green van hole vijf staat te putten; Nico die dan op hole één staat af te slaan, is woordelijk te verstaan. Zwijgt nooit. Vuurt aan. Leeft mee. Kon dus niet missen: de overwinningsspeech van Nico zou alle toespraken van Barack Obama naar de kroon steken. Wat? Zelfs Martin ‘I have a dream’ Luther King zou zich uit zijn graf oprichten om het ‘Fenomeen van de Wogmeer’ met eigen ogen te zien; met eigen oren te horen.

Maar dat viel even tegen zeg. Stond daar een man, die ondanks de beroerde omstandigheden (niemand bracht zijn hcp naar beneden, niemand sloeg een birdie), met een score van 18 stablefordpunten het clubhuis binnenstapte, nee binnenschreed? Precies drie zinnen bracht Nico voort. Hij had lekker gespeeld, bedankte zijn flightgenoten en besloot zijn speech met de onvergetelijke woorden: ‘Het ga u goed.’

Kon niet missen, dacht ik nadat ik net als alle andere aanwezigen uit een algehele verdoving was ontwaakt: Nico zou ons allemaal nog een poepie laten ruiken met – dat verlangt de etiquette nu eenmaal – een onvergetelijk artikel op de website. Maar ach, wat een misrekening. Niets gehoord, niets gezien. Vreemd. Past toch niet bij hem? Nico de Zwijger. Zo ken ik ‘m niet. En wie, die ooit samen met hem in de baan stond, wel.

Dolly D. Dogleg