Wat kan dat spelletje golf toch verdomd leuk zijn. Ondanks de vrij traditionele valse start, waardoor ik dus pas met slag drie echt aan het avontuur kon beginnen, toch in slechts 52 slagen en met 22 stabelfordpunten over de meet komen. Ik ontwaar nu enkele meewarige blikken bij verschillende lezers. “Het is op zich best aardig, hoor, maar binnen de club toch allerminst schokkend”, zo proef ik vanuit enkele richtingen. Dat zal vast hartstikke waar zijn, maar het gevoel bij deze man uit de reserve achtste klasse, dat vrijwel alles wilde lukken en dat zelfs met één been in de nek plus twee vingers in de neus een bal strak over een dikke honderd meter kan worden weg gemept is toch hemels. En dan ook nog eens met een grote mate van nonchalance de gevreesde chips over een halve hectometer gewoon op de green in plaats van de bunker of randrough droppen… Zou ik me met dit alles eindelijk eens zonder weg gemoffelde schaamte bij de schoonfamilie kunnen vertonen? Zouden de zwagers uit de glorietijd van de Grasshoppers, SEW en Steenwijk me nu eindelijk eens voor vol gaan aanzien? Zouden mijn twee schoonzussen met tig meer interlands en Europacupwedstrijden op hun naam dan ik aan parren, me vanaf nu als medetopper gaan beschouwen? In ieder geval kon ik vrouwlief thuis met een bescheiden mate van arrogantie melden, dat ik een titel had gepakt en dat zij als handbalster nooit verder was gekomen dan twee tweede plaatsen in de eredivisie handbal. Sterker nog, zelfs een kwartfinale in de Europa Cup wist ze niet te winnen, maar ik was op 28 april 2022 toch maar mooi de beste man tijdens de zomercompetitie op de golfbaan van Spierdijk! Wat een heerlijk gevoel om me even lekker te wikkelen in die warme deken van hoogmoed. In de komende weken zien jullie me dan ook niet op de donderdagmiddag, want een volgende uitdaging staat op me te wachten: de Marokkaanse kameel. Eens kijken of de val vanaf de twee bulten een zachte zal zijn.

Ger Kok