width=Het clubhuis was te klein. Dus werd er afgelopen zondag voor de ruim veertig deelnemers plus aanhang een extra tent bijgebouwd. Die tot de late avond gevuld bleef met eters, drinkers en vooral ook dansers.

Geen prijs voor Cees Duijn op de slotwedstrijd van het zomerseizoen. Maar wat maakt die man op de muziek van onder anderen Louis Prima nog een vlekkenloze linkse draai. Met steeds weer een andere mooie meid in zijn armen.

Cees stal dus de show. Op een dag die – zoals voorzitter Ton Kunst dat uitdrukte – weer eens duidelijk maakte wat voor ‘een warme vereniging’ GC De Koggen wel is. Oké, de weersomstandigheden werkten niet echt mee. Regen was er nauwelijks, maar er stond een gure noordenwind die de deelnemers noopten zich warm te kleden. Maar naast de wedstrijdcommissie, die alles uit de kast had gehaald om van de slotdag een waar evenement te maken, waren daar ook nog eens Tom Scholten die als een volleerde pizzakoerier met warme waar over de piste raasde alsmede de clubhuisbrigade die onder leiding van een niet van haar stuk te krijgen Josée af en aan draafde met drankjes, bitterballen en wat dies meer zij. Dus was die kou (een graad of 7) best te harden.

Ook al omdat de wedstrijdcommissie (Co Scholten, Andre Tessel, Tom Bleyendaal en Ruud Dol) een funparkoers met zulke merkwaardige hindernissen had bedacht, dat je er vanzelf warme voeten van kreeg. Hoogtepunt: een tiende hole. Die door de heren met satanisch genoegen ‘wet dream’ was genoemd. De te overbruggen afstand op deze par drie engerd bedroeg slechts 84 meter maar toevallig voerde die (voor velen helaas) wel grotendeels over water. George van der Velden met een knipoog: ‘Dit noemen ze fun!’

Hole 10 – The wet dream #GCdeKoggen from Co Scholten on Vimeo.

Hele reputaties sneuvelden daar. Net als op hole drie trouwens waar met twee ballen moest worden gespeeld. En op hole vijf, waar de pin werd afgeschermd door een enorme tafel. En hole zes, waar een oude autoband de angel was. Voeg daarbij het feit dat Klaas Willem Duijn de vlaggen (dit was ‘greenkeepers revenche’, grijnsde hij zich vergenoegd in de handen wrijvend) op de meest smerige plekken had neergeplant die een pestkop kan bedenken en iedereen begrijpt dat de scores niet om naar huis te schrijven waren.

Maar wie maalde daarom? Niemand natuurlijk. Zeker de winnaars niet. Als eerste kwam het team van captain Marjo Heemskerk over de streep (Marjo, Tom Bleijendaal, George Vlaar en Peter Koopman), als tweede eindigde de ploeg van Cees Poldervaart (Cees, Bastiaan Pos en Jan Bleijendaal) en derde werd het team van Rob van den Dobbelsteen (Rob, Ans Groot, Jan Hogervorst en Elvin Muller.

Ook werden de prijzen van de zomercompetities uitgereikt en memoreerde de wedstrijdleiding nog eens dat er in het derde verenigingsjaar merkwaardigerwijs geen holes in one waren geslagen. Wel sloegen Tom Bleijendaal (op 4) en Jan Hogervorst (op 1) een machtige eagle en mocht Henk Kroeke zich de birdiekampioen van de club noemen met 28 ‘vogeltjes’.

Volgend jaar weer. Maar dan in het nieuwe clubhuis.