Een paar dagen geleden mocht ik met vrienden een rondje spelen om onze baan. Zij wonen in het oosten van het land. Wat mooi!, hoorde ik vele malen. Iedere hole een nieuwe uitdaging, baan management nodig, mooie doorkijkjes, wat een mooie inpassing in het landschap, de wilgen.
Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar tot mijn verbazing had ik de afgelopen jaren het allemaal niet gezien. Als een dwaas heb ik tijdenlang over de baan gelopen, achter mijn balletje aan welke vaak op een plaats lag die mij niet uit kwam. Wat heb ik gemist! Gisteren heb ik bewust de baan niet gelopen maar gezien. Wat een vreugde om dit wonderschone stukje grond aan te schouwen. De waterplassen, het torentje, de watervogels, de nauwe aanspeelroutes naar de green, begroeiing bij de bunkers, ik heb het al die tijd niet gezien. Mijn balletje was de focus, de vlag, mijn score.
Overigens sloeg ik onderwijl wel mijn balletje, zonder druk om daar of daar te liggen en ik moet zeggen dat ging heel goed. Mijn score was mij om het even, rond kijken, genieten van wat om mij heen was, het is mij heel goed bevallen. Ondertussen speelden medeclubleden hun rondje matchplay om de fel begeerde cup. Ik zag mijzelf lopen, verbeten, wachtend, balend, al dan niet overwinnend.
Geen eend, boom,  scholekster of zwaan gezien. Water wel, maar dat was dan weer niet de bedoeling. Daar moeten we wat aan doen, dat kan nooit de bedoeling zijn.
Laten wij één of twee keer per jaar een starttijd boeken om in groepjes van tien de baan te lopen, maar dan zonder golfmateriaal, kijken naar wat er groeit, bloeit en leeft om daarna neer te strijken in ons clubhuis, de constructie en gebruikte materialen te aanschouwen. Dan wordt het golfen een dimensie rijker en loop je daarna met je spullen weer achter je balletje aan zonder je er te druk over te maken maar vooral van de omgeving te genieten. Ik voorspel u dat het de score ten goede komt!

Backspin