Wat zouden ze van ons allemaal weten. Nee, ik bedoel hier niet overheden, facebook of de buren. Ik bedoel de dames van onze horeca. Wanneer je dag in dag uit in ons clubhuis werkt dan moet je toch een schat aan informatie bij je dragen. Golfers die voor, na of zelfs tijdens hun ronde in en om het clubhuis bivakkeren, zij kennen ze. Spelers die door weer en wind achter een balletje aan gaan lopen of juist niet, wat zeggen ze, wat doen ze. De horeca weet het allemaal.
Vriendelijk lachend doen ze hun werk. Ze reageren op roepen, zwaaien, een simpele blik of beweging. Ze kennen hun Pappenheimers, wie drinkt wat en wanneer. Wie geeft er een rondje of juist niet. Wie rekent op tijd af, is het eens met het bedrag en wie geeft er fooi.
Daarnaast hoort men de verhalen over briljante slagen, gemiste putts, behaalde punten, vermeende fouten met het tellen van slagen. Overmoed, teleurstelling, vreugde en verdriet en de oorzaken hiervan. De felle wind, de snerpende kou, het fijne zonnetje. Ze kennen de verhalen uit het hoofd en kunnen ze voorspellen. De persoonlijke relaties kent men ook, wie wil met wie spelen of juist niet en vaak ook nog waarom. De vrouwen die van mannen houden en andersom. Stel nu eens dat één van die horecamensen daar een dagboek over bij zou hebben en besluit om dit te …… Ongelooflijk zou dit zijn. Maar ze doen of willen het niet. Lachend blijven ze hun werk doen, aanschouwen ons en denken er het hunne van.
Weet u overigens wat iemand is die zijn of haar “Pappenhiemers” kent; hij/zij kent zijn volkje, zijn volgelingen goed; hij/zij weet hoe hij ermee om moet springen of wat van hen te verwachten is. Wij als Pappenheimers zijn gezegend met horeca medewerkers die goed kijken, horen en vooral kunnen zwijgen en daar mogen we ze zeer dankbaar voor zijn.

backspin