Fred golfde op de mooiste banen van de wereld
Dat de golfbaan van Spierdijk ooit de A-status zou krijgen, wist-ie al toen hij er z’n eerste rondje liep. Maar dat de Nederlandse Golf Federatie (NGF) dat kwaliteitslabel al nauwelijks twee jaar na de opening aan de 9 holes-course zou toekennen, was ook voor Fred Prins (62) een verrassing van jewelste. ‘Niet omdat het onverdiend was hoor, verre van dat, maar normaal gesproken gaan ze bij de NGF niet zo snel over tot het toekennen van een A-status. Aan de andere kant: de beoordelingscommissie kon er natuurlijk onmogelijk omheen. Ze zagen die prachtig onderhouden fairways, die perfecte greens, de superieure drainage waardoor je altijd droge voeten houdt, en ze moesten wel.’
De in Heerhugowaard wonende Fred Prins golft al bijna veertig jaar. ‘Ik voetbalde en liep elke dag hard. Van Egmond naar Bergen door de duinen en over het strand weer terug. Totdat ik op het voetbalveld zwaar geblesseerd raakte. Binnen zes maanden kwam ik bijna veertig kilo aan: van 72 naar 110. Weet je wat jij moet doen, zei mijn Ierse vrouw, jij moet gaan golfen. Ik was 27 toen en echt, aan golfen had ik nooit gedacht. M’n eerste lessen kreeg ik in Ierland en binnen de kortste keren was ik verslaafd. Het ging ook wel lekker, moet ik zeggen. Na een week sloeg ik de bal honderd meter ver.’
Verbazing
Dat werden er al rap 150, 170 en nóg verder. Teruggekeerd in Nederland, meldde de voormalige afdelingsdirecteur Veiligheidszaken van de ABN/AMRO zich al snel op de baan van Spaarnwoude en vervolgens ook op die van Alkmaar (Sluispolder) en Westwoud. Prins denkt vooral met genoegen terug aan de lessen die hij in Alkmaar kreeg van de veel te vroeg overleden golfpro Peter Ackerley. Grijnzend: ‘Hij liet me m’n eigen stijl ontwikkelen en die is nogal bijzonder. Of laat ik het zo zeggen: m’n swing wekt bij andere spelers nogal verbazing. Maar hij is wel bar efficiënt.’
Hij draait er niet omheen, hij heeft bijna achttien jaar lang met groot plezier in Westwoud gespeeld. ‘Prima baan, maar om er twee, drie keer in de week vanuit Heerhugowaard naar toe te rijden werd een steeds groter wordende belasting. Toen er in Spierdijk dan ook een nieuwe baan werd aangelegd, ben ik eens gaan kijken. Ongelooflijk. Ik was meteen verkocht. Op nog geen tien minuten rijden van Heerhugowaard nota bene, ligt één van de mooiste banen waarop ik ooit heb gespeeld.’
En dat waren er toch nogal wat. ‘Ja, dat mag je wel zeggen. Onze vakanties stemmen we altijd af op golfbanen. Zo heb ik in St. Andrews zowel op de Jubilee als de Old Course gespeeld. Net als op de European in Ierland, Laem Chabang in Thailand – waar je werd gewaarschuwd voor slangen in de rough – en Naples Grande en Palm Beach in Florida. Daar staan bordjes waarop golfers wordt aangeraden te gaan zigzaggen als je achtervolgd wordt door een alligator. Hahaha, dat kunnen die dieren namelijk niet zo goed.’
Bavianen
Mooie herinneringen. Fred Prins: ‘Ja toch? Plettenburg en Pezula in Zuid Afrika waren ook van die speciale banen. Daar speelden bavianen op de fairways. Maar mooi, dat ze zich wel keurig terugtrokken in de bush als er golfers aankwamen. Maar let op, op Spierdijk heb je ook speciale dieren hoor. Lepelaars! Een daarbij is het een heerlijke baan. Ik vergelijk hem wel eens met de European halverwege Wicklow en Dublin in Ierland. M’n absolute favoriet.’
Waarom die vergelijking? Fred Prins: ‘Nou, toen ik daar voor de eerste keer speelde, stond er niet eens een clubhuis. De eigenaar zat in een houten keet. Al het verdiende geld, zei hij, werd meteen geïnvesteerd in de baan. Want daar ging het uiteindelijk allemaal om, die moest optimaal zijn. Een clubhuis was van later zorg. Als we na afloop iets wilden drinken, dan konden we dat een paar kilometer verderop doen, in een hotel.’
In de door golfers samengestelde rangschikking van de beste banen van Europa staat de European nu op een vijfde plaats. Fred Prins: ‘Dat komt omdat er in die eerste jaren vooral is geïnvesteerd in de baan zelf. Diezelfde filosofie hanteren ze nu ook in Spierdijk. Ga maar kijken, ze zijn de hele dag bezig met maaien, mesten, snoeien en ga zo maar door. Nederland kent prachtige banen hoor, met Zandvoort en Noordwijk als toppers. Maar als ik dan weer ‘thuiskom’ op Spierdijk, met bovendien ook nog al die gezellige mensen, wars van enige kapsones, dan weet ik meteen: dit is ook top, absolute top.’
.
.
.
Tekst: Rob van den Dobbelsteen.
Foto’s: Walter Weber
Geef een reactie
Je moet ingelogd zijn om een reactie te geven.